Polska Ekologia 24

Park krajobrazowy jest obszarem chronionym ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe, a celem jego utworzenia jest zachowanie, popularyzacja i upowszechnienie tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju. Znajdujące się w granicach parku grunty rolne, leśne i inne nieruchomości pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.
Nazwa parku krajobrazowego, obszar parku i otuliny oraz zakazy wynikające z potrzeb ochrony przyrody określone są przez rozporządzenie wojewody.
Historia
Szczeciński Park Krajobrazowy "Puszcza Bukowa" utworzony został uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie w dniu 4 listopada 1981 roku. Początkowo powierzchnia Parku wynosiła 6700 ha, a powierzchnia otuliny 15683 ha. Po przeprowadzonej w 1989 roku korekcie granic powierzchnia Parku została powiększona do 9096 ha, zaś powierzchnia otuliny zmniejszona do 11842 ha.

Od czasu wejścia w życie ustawy z dnia 16 października 1991 roku, która umożliwiła wojewodom tworzenie służb parków krajobrazowych, nadzór nad funkcjonowaniem Szczecińskiego Parku Krajobrazowego dotychczas sprawowały następujące jednostki organizacyjne:
1.1.1992 - 31.5.1994
Zarząd Zespołu Parków Krajobrazowych z siedzibą w Ustowie
1.6.1994 - 31.10.2000
Dyrekcja Ińskiego i Szczecińskiego Parku Krajobrazowego z siedzibą w Szczecinie
od 1.11.2000
Dyrekcja Parków Krajobrazowych Doliny Dolnej Odry z siedzibą w Gryfinie
Lokalizacja

W granicach Parku Krajobrazowego znajduje się Puszcza Bukowa wraz z polanami: Dobropolską, Kołowską i Binowską.

Różnorodność ekosystemów Szczecińskiego Parku Krajobrazowego sprzyja rozwojowi bogatej fauny i stwarza doskonałe warunki życia dla prawie wszystkich grup systematycznych zwierząt. W Parku i otulinie w ciągu ostatnich 10 lat stwierdzono występowanie: Mieniak tęczowiec, Żaba moczarowa, Zaskroniec zwyczajny.  46 gatunków motyli dziennych, co stanowi ponad 30% wszystkich krajowych motyli dziennych i ponad 53% gatunków stwierdzonych dotąd na Pomorzu Zachodnim. 6 gatunków znajduje się na czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce, 1 pod ochroną prawną, 200 gatunków motyli z rodziny sówkowatych co stanowi około 40% wszystkich stwierdzonych dotychczas w Polsce przedstawicieli tej rodziny, 115 gatunków chrząszczy, w tym 6 gatunków z czerwonej listy zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce i 8 gatunków chronionych,

 spośród pozostałych stawonogów 4 chronione i 1 z czerwonej listy zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce, spośród 22 gatunków rozpoznanych mięczaków - 17 chronionych i 3 z czerwonej listy zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce.

Urozmaicona rzeźba pasma wzniesień morenowych, różnorodne warunki mikroklimatyczne, wraz ze złożonymi stosunkami wodnymi i glebowymi, uwarunkowały kształtowanie się różnych siedlisk, co z kolei umożliwiło wykształcenie się rozmaitych zbiorowisk roślinnych. Wśród różnorodnych zbiorowisk największą powierzchnię na terenie Puszczy zajmują oczywiście lasy, a ich najważniejszym składnikiem jest buk. Duże znaczenie posiadają też olsze, dęby, graby, jesiony, brzozy i sosny. W wielu miejscach występują wprowadzone do drzewostanów świerki i modrzewie. Gatunki takie jak wiąz, osika czy jawor są znacznie rzadsze i występują na ogół tylko w formie domieszek jednostkowych, chociaż zdarzają się powierzchnie, na których spontanicznie pojawiają się zwarte płaty osiki lub jaworu. W obrębie Szczecińskiego PK i terenów sąsiednich tworzących jego otulinę wyróżniono dotychczas 150 zespołów roślinnych, w tym: 22 leśne i zaroślowe, 30 okrajkowych, 46 wodnych i bagiennych, 22 łąkowe i murawowe i 27 ruderalnych. Spośród wszystkich zbiorowisk największą powierzchnię zajmuje buczyna pomorska. Las tego typu charakteryzuje się masowym występowaniem rzadko gdzie indziej spotykanych roślin - perłówki jednokwiatowej i kostrzewy leśnej. W drzewostanie panuje niepodzielnie buk.